Οι μνήμες, οι διηγήσεις, τα ήθη και τα έθιμα, οι μουσικές, οι μυρωδιές και τα χρώματα... Αυτά θέλησα να διασώσω. Όλα όσα πριν λίγες δεκαετίες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής.
Σήμερα που, μέρα τη μέρα, όλα ξεφτίζουν και μπαίνουν στο ψηλό αραχνιασμένο ράφι του χρόνου, όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως η εξέλιξη εξοβέλισε τα μικρά που κάνουν τις στιγμές της ζωής μας μεγάλες. Αγαπώ πολύ τον τόπο μου. Μέσα μου έχουν καταγραφεί, όσα σπουδαία έχω βιώσει εδώ αλλά και όσα κατέγραψα από προφορικές διηγήσεις. Η παράδοση είναι το σύνολο των γνώσεων, που η παλιά γενιά παραδίδει στη νεότερη. Οι δημιουργίες της κοινωνικής και ψυχικής ζωής του κάθε τόπου είναι εν τέλει η ταυτότητά μας. Ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τις ρίζες.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που πρόλαβα να ακούσω παραμύθια από γιαγιάδες αγράμματες που έχουν πια «ταξιδέψει». Να γευτώ την εξαφανισμένη γεύση του βατόμουρου στους φράχτες, το σύκο που είχε στον ομφαλό του μια σταγόνα μέλι, το φρεσκοαρμεγμένο γάλα με τη γεύση της υγείας. Να «ρουφήξω» τη μυρωδιά από τα γιούλια τα κρυμμένα στους λόγγους. Να απολαύσω τη φρεσκάδα του πηγαδίσιου νερού. Να χαρώ την αγκαλιά της καθάριας θάλασσας, τον «κορακιανίτικο» χορό που με τόσο καμάρι χόρεψα, τον ήχο του βιολιού και της κιθάρας στα πανηγύρια...